YA Boekverslinders Leesclub over Het Geheugenboek bij Silvester Boek en Spel

De laatste tijd zijn er veel leesclubs gestart in Nederland. Eentje die ik zelf erg leuk vind en goed is in de voorbereiding, is de YA Boekverslinders in Zoetermeer bij Silvester Boek en Spel. Deze kinderboekenhandel heeft een gezellige leesclub en ik was bij de tweede editie waar we Het Geheugenboek bespraken. Afgelopen vrijdag kwamen we bij elkaar om aan tafel te zitten en praten over onze gezamenlijke passie: boeken!

 

Net zoals de vorige keer begonnen we om half vijf, inclusief hapje en drankje. Er waren weer handige vellen papier uitgedeeld met vragen en discussiepunten uit het boek. Zo begonnen we met het beoordelen van het boek. We gaven het een aantal sterren (we gaven het boek ongeveer 3.5 ster) en vertelden onze mening over het boek. Veel mensen vonden het een mooi verhaal maar vonden de schrijfstijl wel wat apart doordat het een dagboekvorm is en de hoofdpersoon daardoor sommige dingen verzwijgt of juist maar één kant van het verhaal laat zien. De meeste mensen zouden het wel aanraden of cadeau doen aan anderen. Daarbij waren we het er ook over eens dat we de Nederlandse cover veel mooier vinden dan de Engelse.

De schrijfstijl was een belangrijk punt. In het boek krijg je als het ware een dagboek te lezen. Sammie vertelt haar herinneringen terwijl ze aan een zeldzame ziekte lijdt waardoor ze uiteindelijk alles vergeet. Ze is heel koppig en wil gewoon volgend jaar studeren, maar gaat haar dat wel lukken? Veel mensen vonden deze schrijfstijl van dit boek soms wat lastig, aangezien ze juist meer wilden weten over de ziekte en de fysieke beperkingen van Sammie. Dit vertelt Sammie juist niet omdat ze het beeld wil geven dat het goed met haar gaat, terwijl dat juist niet zo is. Het was dus jammer dat we minder te horen kregen over de gevolgen van de ziekte van Sammie, maar aan de andere kant was het wel logisch voor het verhaal.

Op Goodreads zijn er vooral twee kampen: mensen die het boek geweldig vinden en compleet zaten te huilen bij het einde, andere lezers vonden het juist niks. Wij bespraken hoe wij het einde hadden ervaren. De meeste boekverslinders zaten er juist tussenin: het was heftig om te lezen, maar het maakte ze niet aan het huilen. Ook werd de vraag gesteld of we zelf door dit boek nadachten over dementie (bijvoorbeeld bij grootouders), maar dat werd niet echt gedaan.

Voor de leesclub konden we ook vragen opsturen naar Lara Avery. De antwoorden op deze vragen konden we bespreken tijdens de leesclub en er was zelfs een korte video van Lara die zei dat ze het leuk vond dat we haar boek bespraken. De leesclub had vele vragen gesteld. Lara vertelde bijvoorbeeld dat haar editors juist het verhaal aan haar hadden voorgesteld en dat ze vanuit dat idee het boek begon te schrijven, omdat ze een verhaal in de vorm van een dagboek erg interessant vond. Ze vertelde ook dat ze bezig is met het schrijven een boek dat groter is, epischer is en ook gaat over jonge vrouwen.

Lara deed ook veel research naar NPC, de ziekte die Sammie heeft. Zo bekeek ze video’s op YouTube, sprak ze met ouders die kinderen hadden met NPC en zocht ze veel op internet. Ze kreeg wel kritiek van sommige ouders, maar voornamelijk ook goede support. Echte verhalen over NPC kan je zelfs lezen op npcstories.tumblr.com. De auteur vertelde ook dat Cooper is gebaseerd op haar ex-vriendje en dat Ross Nervig een naam is van een vriend van haar die eens een etentje betaalde, op voorwaarde dat zijn naam ooit in haar boek kwam te staan.

Als Lara een personage uit haar boek in een ander boek van een andere auteur zou stoppen, zou ze Sammie in Anne of Green Gables stoppen, omdat ze denkt dat die twee wel vriendinnen kunnen worden. Ook was mijn vraag hoe Lara tegenover de We Need Diverse Books staat. Ze antwoordt dat ze deze campagne essentieel vindt, maar dat je als lezer je jezelf moet zien in welk boek, ongeacht wat voor ras, geloof, huidskleur, geslacht of seksualiteit je hebt. Boeken horen gewoon zo goed te zijn dat je je volledig kan inleven in een personage! Ze stopt zeker diversiteit in haar boeken (Mrs. T is zwart, Stuart komt uit India, Maddie is homoseksueel), maar dat doet ze al vanuit haarzelf. Ze stopt diverse personages in haar boeken omdat de wereld divers is en ze deze zo goed mogelijk probeert te reflecteren. De campagne geeft een reminder voor auteurs om dat ook te doen.

Het raarste wat Lara heeft meegemaakt in haar carrière als auteur, is dat iemand haar mailde met de zin ‘I’ll see you in hell”, waarop ze ”Okay” zei, haha! Ook was mijn vraag of ze haar personages kon indelen in zweinsteinafdelingen. Sammie is een Ravenclaw, Stuart en Maddie zijn Gryffindors en Coop is een Hufflepuff.

Na de bespreking van de vragen voor Lara, maakten we in groepjes van drie filmpjes in het teken van Het Geheugenboek. Tot slot bespraken we boeken die we wellicht willen bespreken voor de volgende leesclub. Ik moest helaas al snel richting de bus, maar ik had weer ontzettend genoten. De leesclub gaat diep in op de boeken, levert leuke discussies op en filmpjes maken is ook een creatieve manier om bezig te zijn met een boek.

Wil jij ook nou deze leesclub bijwonen? Op 3 november gaat de YA Boekverslinders Aristoteles & Dante ontdekken de geheimen van het universum bespreken, dus wees daar zeker bij!

Hoe vond jij het Geheugenboek?

 

3 reacties

    • Esmee op september 12, 2017 om 7:13 am
    • Reageer

    HAHAHAHA Waarom heb je de geblurde foto niet gebruikt? 😭😭😭😭😭

  1. Wat leuk dat je naar de leesclub van het Geheugenboek bent geweest, als ik eerlijk ben vind ik juist de Engelse cover mooier :$ Ik vond het Geheugenboek wel leuk en mooi geschreven, maar niet zo emotionerend en tranentrekkend als sommigen beweren!

    1. Haha, leuk om te zien dat de meningen over de cover toch verschillen 🙂 Ja dat vond ik dus ook!

Laat een antwoord achter aan dominds Antwoord annuleren

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.