Recensie: Op mijn schouders

Titel: Op mijn schouders

Auteur: Jennifer Niven

Genre: Contemporary, Young Adult

Uitgeverij: Uitgeverij Moon

Bladzijdes: 368

Bindwijze: Paperback

ISBN: 9789048836154

Prijs: 19,99

Cijfer: 9/10

Link naar de pagina op Goodreads

Libby Strout is een meisje dat al enorm bekend is bij haar buurt. Ze heeft namelijk in America’s Fattest Teen gezeten nadat haar moeder was overleden en ze haar verdriet probeerde weg te eten. Nu is ze al enorm afgevallen, maar ze is nog wel aan de zware kant. Na jaren thuis te hebben gezeten, gaat ze nu weer voor het eerst naar de middelbare school. Jack Masselin is ook bekend bij zijn klasgenoten, aangezien hij een hele aardige gozer is. Niemand weet alleen dat hij aan een zeldzaam syndroom lijdt waarbij hij geen mensen kan herkennen. Zelfs vrienden en familieleden kan hij niet herkennen van elkaar, maar dit houdt hij geheim. Wanneer Libby en Jack door een conflict met elkaar in contact komen, merken ze dat hun eenzaamheid kan verdwijnen door elkaar.

Jennifer Niven vind ik een geweldige schrijfster. Waar het licht is vond ik een indrukwekkend, hartverscheurend en bloedmooi verhaal en ik wilde alleen maar meer van Jennifer Niven lezen. Als je ditzelfde gevoel hebt als ik, kan je snel naar de boekhandel rennen, want Op mijn schouders, het nieuwe verhaal van Jennifer is te koop! Op mijn schouders las ik daarom ook met veel plezier, maar kon het tippen aan haar vorige boek?

Op mijn schouders is een verhaal met twee verschillende personages, maar die toch bepaalde overeenkomsten hebben. Libby heeft het niet makkelijk. Ze is nog aan de zware kant en moet weer naar de middelbare school, waar ze veel angst voor heeft. Kan ze wel vrienden maken en zou ze niet herinnerd worden aan de tijden dat ze door haar gewicht zelfs niet het bed uit kon komen? Daarnaast moet ze nog steeds de dood van haar moeder verwerken, wat haar leventje erg lastig maakt. Jack lijkt het anders erg makkelijk te hebben, hij is aardig populair op school. Niets is minder waar, want hij zit opgescheept met een syndroom waardoor hij gezichten niet kan herkennen. Hij wil dit niet laten merken aan anderen, maar dit verbergen kan hem erg uitgeput maken. De twee pubers lijken totaal niet op elkaar, maar toch vinden ze steun bij elkaar. Beide personages voelden levensecht aan

Die steun die twee YA-personages zoeken bij elkaar lijkt wat op het vorige boek van Jennifer Niven, maar nu was het wat anders. Dit boek is veel hoopvoller en veel positiever, wat ik echt heel fijn vond. De prachtige quotes die ik van Niven gewend ben waren ook in dit boek te vinden en ze weet het verhaal weer heel goed op te bouwen. Zeker op het einde (dat ik las terwijl ik in de bus zat), kon ik bijna janken van geluk. Dit boek sloot ik af met zo’n brede glimlach! Op mijn schouders had misschien niet de enorme impact die Waar het licht is op mij had, maar het wist op een andere manier mij te raken.

Jennifer Niven, she did it again. Op mijn schouders is een hoopvol en fijn boek met een zwaar randje. Ik heb weer genoten van haar fijne schrijfstijl en de meest mooie zinnen die ze weet te maken, wanneer komt er weer een nieuw verhaal van Jennifer? Jennifer laat duidelijk zien dat er altijd mensen zijn die jouw liefde zouden willen, een boodschap die veel mensen zouden moeten horen.