Als je me een paar jaar geleden zou vragen of ik ooit een boek zou willen schrijven, zou ik nee zeggen. Ik had in een ver verleden wel wat geschreven, maar ik had zelf geen verhaal in gedachte en ik ben te perfectionistisch ingesteld dat ik überhaupt iets zou afronden. Een jaar geleden was dit alleen veranderd. Ik had een duidelijk verhaal in gedachte dat op papier MOEST. Ik ben er nog steeds mee bezig, maar ik vertel je graag over het verhaal waarvan ik hoop dat het vele kinderen zou kunnen helpen.
Eerst wat achtergrond over mezelf. Ik had vroeger een fobie om te eten, waardoor ik tot mijn zesde sondevoeding had en naast vla niks at. Vanaf van mijn vijfde kreeg ik eetlessen en leerde ik stapje voor stapje eten. Hier kan je het hele verhaal lezen. Ik vertel graag over mijn ervaringen aan mensen en de vereniging van ouders met kinderen met eetstoornissen kwam vorig jaar bij elkaar. We hadden een uitje in de dierentuin en ik sprak toen met veel ouders die kinderen hadden die aan de sondevoeding zaten of dit niet meer hadden. Wat me opviel aan deze dag was dat de vereniging graag veel aandacht in de media wil voor eetstoornissen zoals angst om te eten bij kinderen, maar dat dit erg lastig is. Toen ontstond het idee om een boek te schrijven over een jongetje die niet durft te eten en sondevoeding heeft, maar door eetlessen zijn angst weet te overwinnen. Wie kan er het beste over schrijven, dan iemand die dit zelf als kind had meegemaakt?
