Mijn strijd tegen het voedsel en hoe ik eetkoning werd

Ikzelf heb nog weinig persoonlijke verhalen geschreven op mijn blog. Ach, waarom zou ik, ik heb genoeg te vertellen over fandoms en die zijn zo veel leuker dan mijn eigen leven! Maar sommige verhalen horen misschien wel verteld te worden, net zoals dit verhaal.

Mijn strijd tegen het voedsel en hoe ik eetkoning werd. Ahum, juist Joost, heb je al je medicijnen genomen of zit je aan de drugs? Eetkoning? Serieus?
Ach, daar kom ik nog wel op terug. Laten we eerst teruggaan naar mijn tijd als baby. Nee, dit wordt geen heel levensverhaal, dat bespaar ik je!

Vroeger was ik een kleine baby met een lage weerstand, dus mijn ouders waren erg bezorgd. Mijn moeder probeerde me altijd veel melk te laten drinken, maar ik wilde nooit te veel melk dus werd dit bijna aan me opgedrongen. Hiermee begon mijn lichte aversie tegen het eten en drinken.
Met een lage weerstand moest ik helaas ook vaak opgenomen worden in het ziekenhuis, omdat ik als baby makkelijk koorts kreeg. De medicijnen die ik kreeg tijdens de opnames waren uitermate smerig en vies, en uiteindelijk… wilde ik niet meer eten. Ik durfde het niet meer. Help, mijn zoon durft niet meer te eten! Mijn ouders zaten voor een groot raadsel, maar er was een oplossing: sondevoeding.

Sondevoeding gaat als volgt. Ik kreeg een slangetje in mijn neus die was verbonden met een ziekenhuispaal waar een soort multidrink doorheen ging. Ik had dan niet in de gaten dat er voedingsstoffen mijn lichaam in gingen en kon ik toch nog normaal leven zonder te eten. Mijn ouders waren natuurlijk blij dat ik wel weer wat voeding binnenkreeg, maar het liefst wilden ze dat ik gewoon normaal kan eten. Ik was een klein jochie dat bang was om te eten, de gedachte dat het vreselijk zou smaken en dat ik zou spugen bleef in mijn hoofd rondspoken! Het enige wat ik af en toe at was vla, en heel soms wat kruimeltjes van een tucje.

Elke maand werd mijn sonde verwisseld met een nieuwe. Ik weet nog goed dat ik op de kinderstoel in het midden van de kamer ging zetten waarbij de sonde weer werd ingediend. Ik vond het altijd een vreselijk gevoel en mijn ouders moesten me altijd goed vasthouden, maar daarna was ik weer vrolijk.

Wat te doen als je kind niet durft te eten? Je kind naar eetlessen sturen! Jep, eetlessen bestaan. Elke week, vanaf mijn zesde, ging ik één keer eerder van school weg zodat ik naar Utrecht ging, waar een vrouw mij stap voor stap leerde te eten.
Mijn allereerste eetles weet ik nog goed. We kwamen aan in een enorm gebouw en liepen door naar een gang en kwamen we een kamer binnen waar ik elke week eetles zou krijgen. De kamer zat vol speelgoed en als kind voelde je je erg op je gemak. Mijn ”eetjuffrouw”, zoals ik het noemde, heette Monique. Ze was ontzettend begripvol en geduldig. We begonnen met een mini-kopje melk (en dan bedoel ik echt mini, een klein slokje en je had het op). Ik dronk stukjes melk uit het kopje en uiteindelijk mocht ik grotere kopjes melk drinken, totdat we samen hand in hand liepen naar de keuken om aan een kok te vragen of ik ook een grote beker mocht, omdat het aardig goed ging. Het was dus een fijn begin, en de week erna begon in stukjes hagelslag te eten. Haar methode was ”Hap, slik, weg!”, waarbij ik dus alleen dingen leerde te eten die ik gelijk kon doorslikken.
Ik had ook een schriftje waarin Monique huiswerk voor me opschreef. Als ik het huiswerk had gemaakt voor de dag (zoals een klein kopje melk drinken) werd ik beloond met een sticker. Ik nam dit schriftje ook mee naar school zodat ik aan al mijn klasgenootjes kon laten zien wat ik allemaal begon te eten. Niemand vond het raar dat ik sondevoeding had, ze waren juist trots dat ook ik begon te eten!

Mijn ouders keken een keer vanuit zo’n dubbel raam, waarvan de binnenkant lijkt op een spiegel. Ze konden mij dus zien, en ik hen niet. Mijn moeder vertelde me later dat ze me altijd met grote angstogen naar het nieuwe ”gerecht” zag kijken, maar dat ik desondanks de enorme angst deze opzij legde en toch begon te eten. Ik heb zelfs nachtmerries gehad waarna ik huilend naar mijn ouders ging om te vertellen dat ik het eten best eng vond, maar na ongeveer een jaar was het dan zo ver; ik kon happen, eten en slikken en ik mocht mijn eerste eetdiploma in ontvangst nemen. Ik at gepureerd avondeten en meer makkelijk verteerbaar voedsel, maar probeerde zelfs ook Nibbits te eten.

De kroning van de Eetkoning met Monique

Bij het behalen van mijn eetdiploma kreeg ik een 8 voor happen en voor slikken (totaal nutteloze cijfers nu je erover nadenkt, maar als kind was ik apetrots op mezelf). Zesjarige Joost kon eindelijk eten, en dat moest gevierd worden! Mijn sonde kon er eindelijk uit. Ik kreeg een step en mijn moeder maakte een Eetkroon, waarop pakjes van Danoontje op werden geniet, waarbij ik alle klassen langs kon gaan met traktaties. Thuis werd het gevierd met een feestje en kreeg ik enorm veel cadeautjes. Eetkoning Joost was ik geworden, maar de strijd ging verder!

Ik was namelijk nog niet klaar, want kauwen had ik nog niet echt onder de knie. De wekelijkse lessen gingen door, en nu begon ik ook aan dingen zoals brood en dergelijke. Nu was het ”Hap, kauw, slik, weg!” Na nog meer lessen was het dan zover, ik kreeg mijn uiteindelijke eetdiploma, met een 8 voor happen, een 9 voor slikken (vooruitgang!) en een 9 voor kauwen! Ik kon redelijk normaal eten, hoewel ik nog steeds gepureerde groenten en aardappelen nam als avondeten. De strijd was dus bijna voorbij, maar ik had nog wel angst voor nieuw soorten voedsel. De lessen waren over, maar mijn ouders moesten mij verder onderwijzen om meer dingen te eten.

De fotolijst bij de kamer van mijn ouders, links ik met mijn infuus voor de sonde, midden eetkoning Joost en rechts met mijn cadeau, een prachtige step, samen met mijn kleine zusje
Mijn eetdiploma’s

Jaren gingen voorbij, en ik begon langzaamaan meer dingen te proeven, zoals taart, pannenkoeken, chocopasta, koekjes, kipnuggets (dat ik daar niet eerder aan begon…) en meer. Maar dat gepureerde voedsel? Dat bleef jammer genoeg een hele tijd doorgaan, totdat ik me moest opgeven voor de werkweek van school, waarin ik 5 dagen in het buitenland zou zijn. Dan moet ik wel normaal avondeten! In de zomervakantie waarin ik 15 was, sloeg de knop om en wilde ik niets liever dan normaal avondeten, want ik had uitgevonden dat vlees ontzettend lekker was. Binnen een week kwam ik elke dag voor het diner langs de keuken om alvast te ruiken hoe het eten zou smaken. Ik ging eindelijk van eten houden en de angst was voorbij! Ik had dus een hoop eten in te halen, en reken maar dat ik zeker veel heb ingehaald… De barbecue’s die vakantie waren fantastisch….

Ik met een smachtende blik en hongerige maag terwijl deze lekkere gamba’s voor mijn neus stonden… Man, ik had eerder moeten weten dat eten zo lekker was!

De strijd was eindelijk over, ik kan nu vrijwel alles eten zonder me af te vragen of ik zou moeten kokhalzen door het eten. De zesjarige Joost was dan wel bang, maar toch zette hij door en doorbrak hij zijn angsten. De kleine ik had een positieve blik op het leven en vocht door tot hij zijn doel had bereikt. Dit jochie mag dan wel maar 6 jaar oud zijn, 13 jaar later moet ik toch zeggen dat ik veel van mijn jonge ik kan leren, omdat hij dondersgoed wist dat opgeven nooit een optie is, hoe moeilijk en angstaanjagend de opdracht ook is. 🙂

Mocht je eens de visie van mijn ouders willen lezen, kan je hier naar de pagina gaan met hun verhaal. Ik word er altijd door ontroerd, mijn ouders waren zo bezorgd, maar zo trots als een pauw op hun zoon! 🙂

Laat het me gerust even weten of deze Eetkoning vaker wat persoonlijke verhalen moet vertellen, want af en toe zijn er verhalen die wel de moeite waard zijn om verteld te worden 🙂

Blijf eten iedereen! 🙂 (en ”eetjuf”’ Monique, bedankt voor alle lessen, het begrip, het geduld en de tijd die je in me stak, ik zal onze eetlessen nooit vergeten!)

6 reacties

Naar het reactie formulier

  1. Wat een briljant idee zeg, eetlessen! En wat goed van je dat het zo mooi is uitgepakt!

  2. Goh, dat wist ik helemaal niet! Maar wat goed dat je daar naartoe bent gegaan, want het heeft dus wel zijn vruchten afgeworpen. En hé, dat “vrijwel alles eten zonder bang te zijn dat ik moet kokhalzen”. Is dat dus dat je alles eet en sommige dingen gewoon niet lust, of ga je dan ook echt kokhalzen bij dingen die je niet lust?

    1. Het is niet dat ik dingen niet lust, maar meer de angst dat ik het zo smerig ga vinden dat ik moet kokhalzen. Monique had er een mooie metafoor voor bij mijn ouders: Stel je voor, ik heb een grote spin in mijn hand en je moet het opeten. Zou je dat doen? Nee, want de gedachte al is smerig. Eten voor mij was een grote spin en vond ik het angstaanjagend als het in mijn mond zou komen. Nu eet ik gewoon alles, alleen lust ik sommige dingen inderdaad niet, maar kokhalsneigingen heb ik dan niet.

  3. Ik vond dit een erg interessant persoonlijk verhaal!

    • Marjolein op september 23, 2015 om 9:26 pm
    • Reageer

    Heel interessant verhaal!

  4. Eetkoning? Held!

Laat een antwoord achter aan NerdyGeekyFanboy Antwoord annuleren

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.