Toen ik vorig jaar in de bioscoop was, zag ik een trailer van Instant Family, een film over een stel dat drie kinderen adopteert. Het verhaal leek me erg oprecht en grappig, en ik was best benieuwd naar deze film. Naar de bioscoop gaan voor deze film was me helaas ontschoten, maar gelukkig kwam begin december op Netflix. Was de film zo goed als ik had verwacht?
Pete en Ellie zijn een stel en houden van hun werk. Ze verkopen veel huizen en weten ze te verbouwen, maar aan kinderen willen ze niet beginnen. Wanneer Ellie uit nieuwsgierigheid kijkt naar een site over pleegkinderen, weet ze haar man te overtuigen een kijkje te nemen bij een weeshuis. Puur uit interesse, maar door alle verhalen daar willen ze toch graag een plek in hun huis maken voor een pleegkind. Tijdens de introductiedag waarin ze kinderen kunnen ontmoeten, weet alleen het pubermeisje Lizzy hun interesse te wekken. Zij heeft alleen een broertje en een zusje, dus Pete en Ellie hebben opeens drie kinderen in huis! Weten ze wel waar ze aan begonnen zijn, of weten ze de kinderen juist in hun hart te sluiten?
Instant Family is een film die een mooie combinatie is tussen een komedie en een drama. De humor in deze film valt precies in mijn straatje. De gebeurtenissen in het gezin zijn soms zeer ongemakkelijk, maar niet tenenkrommend en zorgden juist voor een glimlach op mijn gezicht. De personages in deze film zijn vrij typerend (rebelse tiener, emotionele jongen, vrolijk maar onhandelbaar meisje, overbezorgde grootmoeder), maar ze voelen allemaal realistisch aan. Daarbij zie je heel geleidelijk de band tussen de kinderen en Pete en Ellie versterken. Ze krijgen genoeg tegenslagen en de familie weet vaak niet hoe ze het gezin bij elkaar moeten houden, maar daardoor zijn de emotionele fijne momenten in het verhaal extra mooi.
Ik had wat bedenkingen toen ik de film een half uur had gezien. Ik vond het mooi dat Pete en Ellie niet een zwangerschap willen, maar juist hun huis open stellen voor pleegkinderen. Aan de andere kant was ik bang dat de film veel kritiek zou krijgen door een ‘white savior’ thema, waarin twee witte mensen kinderen van een andere nationaliteit in huis halen. Gelukkig werd dit zelfs aangekaart tijdens de film, en weet het verhaal goed af te beelden hoe een adoptie gaat. Je hebt niet meteen een klik met een pleegkind en het gaat niet zo makkelijk, maar als je elkaar een kans geeft en laat zien dat pleegkinderen die uit lastige thuissituaties komen een nieuw huis kunnen vinden met lieve ouders, kan er wat moois ontstaan. En zelfs als de adoptie eenmaal definitief is, kunnen er altijd nog lastige momenten zijn, maar de liefde blijft bestaan. Een familie hoeft niet te bestaan uit mensen met hetzelfde bloed, het kan ook bestaan uit mensen die om je geven. Het is ook niet een film die alleen maar de mooie kanten van adoptie belicht en dat wordt ook niet gepromoot, het laat juist zien dat het ook lastige kanten heeft en dat je als partners niet zomaar de keuze kan maken om een pleegkind in huis te nemen.
Naast momenten waarop je hardop kan lachen, zijn er ook momenten waarop je een traantje kan laten. Instant Family is een warme film over een liefdevol gezin die niet de beste start heeft, maar wel naar elkaar toe kunnen groeien. Het is realistisch, heeft genoeg conflicten heeft een prachtig einde met een mooie boodschap over het opvoeden van (pleeg)kinderen. Wat mij betreft een grote aanrader!
