Filmrecensie: Me Earl and the Dying Girl

Ik ben een grote fan van het boek Me Earl and the Dying Girl. Dit boek is zo lekker grof, hilarisch, zielig en heel eerlijk. Jesse Andrews is een geweldige schrijver en toen ik hoorde dat zijn boek werd verfilmd, was ik razend enthousiast. Ik had hem alleen een hele lange tijd nog niet gezien, tot vorige week. Ik zeg bijna nooit dat ik de film beter vind dan het boek, maar bij Me Earl and the Dying Girl is dat toch een beetje het geval.

 

Greg is zeventien jaar en een jongen die graag opgaat in de massa in de middelbare school. Earl is een goede vriend van hem waarmee hij films maakt (die superslecht zijn volgens de twee jongens), dus ze laten de films aan niemand zien. Greg krijgt op een dag te horen dat een klasgenote, Rachel, leukemie heeft en een zware tijd tegemoet gaat. Zijn moeder dwingt hem wat tijd door te brengen met Rachel en haar te helpen. Rachel gaat er hard op achteruit, wat kan Greg doen om haar wat beter te laten voelen?

Net zoals het boek barst de film vol van humor. Veel scènes zijn zo ontzettend ongemakkelijk en dat is echt een genot om te zien. De alcoholverslaafde moeder van Rachel, het oncomfortabele doen en laten van Greg, alle heerlijke opmerkingen die Earl maakt (play with dem titties), de weirdo’s van de middelbare school, ik moest vaak genoeg in lachen uitbarsten (net zoals het boek), maar de film had ook het zware randje rondom de leukemie van Rachel.

 

De acteurs zijn zo perfect gecast, Greg is echt precies de droogkloot zoals ik mij had voorgesteld! Earl is ook een verschrikkelijke opdonder en Rachel is zo sprankelend en realistisch! Zelfs de ouders van de personages vond ik ontzettend sterk, het plaatje klopte gewoon compleet! In het boek lees je vaak de gedachtespinsels van Greg en deze zijn ook goed verwerkt in de film. Ook vind ik de films die Greg en Earl maken zo grappig, ik snap zo dat Rachel zulke films kan waarderen!

 

Ik vind de film beter dan het boek, vooral door het einde. In het boek is deze wat pijnlijker, maar in de film schuilt juist een mooie boodschap waar ik enorm van genoot. Die laatste scènes maakten zo veel duidelijk, toen ik de film voor de tweede keer keek merkte ik meteen dingen op die het einde nog meer verduidelijkten. Dit is zo subtiel in de film gezet en dat was zo mooi! Het einde weet iedereen wel te ontroeren. Me Earl and the Dying Girl, een prachtfilm die ik elke week wel een keertje kan zien zonder te vervelen!

 

1 reactie

  1. Deze wil ik ook nog wel graag zien! Tof dat je ‘m goed vond, heb van veel mensen gehoord dat-ie nogal is geflopt.

Geef een antwoord

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.