Recensie: De honger van Max

Titel: De honger van Max

Auteur: Hans van der Beek

Genre: Contemporary

Uitgeverij: Uitgeverij Brandt

Bladzijdes: 128

Bindwijze: Hardcover

ISBN: 9789492037459

Prijs: 12,50

Cijfer: 3/10

Link naar de pagina op Goodreads

Max gaat een jaar naar een kostschool in Engeland, aangezien zijn ouders gaan scheiden en hem allebei niet in huis kunnen hebben. Max voelt zich erg in de steek gelaten door zijn ouders, maar wie weet brengt de kostschool hoop. De kostschool is namelijk een bijzondere school die Max een Ster van Morgen kan laten worden. Max is erg verdrietig, eet heel veel en maakt vooral veel grapjes om zijn verdriet te verbergen. Hij komt in de klas met wat andere Nederlanders en leert Louisde kennen, een leuk meisje. Op het eerste gezicht lijken ze gewoon dikke vrienden, maar is er misschien meer tussen de twee gaande?

De Sterren van Morgen is een boekenserie over vier verschillende jongeren die op een kostschool komen. Bij elk boek beleef je het jaar op de kostschool vanuit het perspectief van een ander personage. De andere titels zijn De tranen van Saar, De wereld van Wollebrandt en Het vuur van Louise. Ik las samen met drie andere bloggers deze serie (waaronder Marjolijn van Dream to Read, Esmee van Leesmee en Angelica van Feel the Future), ik nam De honger van Max voor mijn rekening. Ik vond dit concept heel gaaf, ik heb nog nooit een serie gelezen waarbij vier schrijvers elk vanuit één van de personages het verhaal vertelden. Het verhaal van Max leek mij erg interessant met zijn worstelingen van de scheiding van zijn ouders, zijn eetgedrag en verliefdheid. Maar was het wat ik ervan had verwacht?

Bereid je maar alvast voor, ik heb genoeg te melden over dit boek. Aan de ene kant vond ik dit verhaal ontzettend bizar en niet kloppend, aan de andere kant heb ik zo veel genoten van het boek door de discussie met andere bloggers die de andere verhalen lazen. Laat ik beginnen met Max als personage. Max is een nogal vreemde jongen. Hij vertelt al snel dat hij erg emotioneel is en zichzelf een emo noemt met al zijn snacks die hij meeneemt naar de kostschool en zijn sigaretten die hij vaak rookt. Hoewel ik graag wilde geloven dat Max een fijn karakter is die erg gevoelig is, vond ik dat op bepaalde momenten totaal niet bij hem passen. Hij gedroeg zich soms heel naïef, vreemd en heel oppervlakkig (je zou eens moeten weten hoe vaak hij het wel niet heeft over de voorgevels van zijn vrouwelijke klasgenootjes). Ik zag wel enige karakterontwikkeling in het boek, maar het verhaal is echt te kort om hem als personage goed uit te laten blinken.

Dan kan ik het hebben over de kostschool, de meest vreemde kostschool waar je je kind alleen naar toe zou sturen als je drugs hebt ingenomen. Wie stuurt zijn/haar kind nou naar deze kostschool? Deze kostschool heeft namelijk een soort geloof dat iedereen vier elementen in zich heeft, waarvan een element sterk naar voren komt, terwijl een ander element juist nauwelijks aanwezig is in iemands persoonlijkheid. Zo heeft Max veel water in zich en moet hij meer lucht in zijn karakter krijgen volgens de school, wat ook terug te zien is in de schooluniformen die de leerlingen moeten dragen. Ook krijgen de leerlingen allemaal bijzondere vakken (een vak waarbij je leert dat je tussen de hemel en aarde staat en één kan zijn met de kosmos) en ze krijgen vaak vage danslessen die nergens op slaan. Deze kostschool is zo absurd, totaal niet oplettend als het gaat om controle over de kinderen en ik vermoed dat de leraren en kinderen elke ochtend wat vreemde paddenstoelen als ontbijt krijgen, als je snapt wat ik bedoel… Dit hele spirituele sfeertje had totaal geen toegevoegde waarde aan het verhaal, het werd er alleen maar amateuristisch door en maakte het lezen nogal tenenkrommend. De hele visie van de kostschool was niet goed uitgewerkt en dat het verhaal zich in Engeland afspeelde, was totaal overbodig. Dit verhaal kon zich net zo goed in Nederland afspelen, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?

En het verhaal zelf, tsja, daar is ook nog genoeg over te zeggen. Er gebeuren genoeg dingen op school, maar je krijgt maar een deel te zien. Als je wilt weten wat er allemaal precies is gebeurd en wat iedereen van elkaar vindt, dan zou je alle andere boeken moeten lezen. Misschien is het plaatje heel logisch als het compleet is, maar ik vond alle gebeurtenissen nogal uit de lucht vallen, debiel en heel willekeurig. Vooral het einde had ontzettend veel losse eindjes en genoeg vragen die niet worden opgelost, wat ik nogal frustrerend vond. Ik had ook het idee dat de problemen van de kinderen door kleine nietszeggende gebeurtenissen teniet werden gedaan, waardoor ik vooral met gefronste wenkbrauwen het hele boek zat te lezen. Andere problemen zijn dan juist weer niet opgelost of deels, waardoor het einde onbevredigend is. De schrijfstijl vond ik daarentegen prettig, maar ik hoor van andere bloggers dat er nog genoeg taalfouten in het verhaal zitten (zoals het missen van bepaalde woorden) of dat te moeilijke woorden werden gebruikt, en dat voor een verhaal van net iets meer dan honderd bladzijdes! Er werden ook hele tijdsprongen gemaakt naar maanden later, wat ik totaal niet vond kloppen.

Maar Joost, wat is er dan leuk aan? Nou, dat was de hele discussie met lezers die de andere delen hebben gelezen. Wanneer ik met andere bloggers het over de boeken had, vertelden zij mij weer nieuwe informatie over de personages en zie je wel veel beter hoe het verhaal in elkaar zit. Hierdoor kreeg ik hetzelfde gevoel als toen ik films zoals Scary Movie of andere parodiefilms keek: het was soms zo absurd en idioot, dat het enorm om te lachen was. Elkaar bijpraten over andere personages, informatie geven over gebeurtenissen die Max niet had meegemaakt maar andere personages wel, dat vond ik ontzettend leuk. Je merkt misschien de nogal negatieve toon in mijn recensie, maar eigenlijk zou ik je dit boek best willen aanraden, maar dan alleen als je met een groepje de boeken gaat lezen en achteraf met elkaar het verhaal gaat bespreken, want dat is echt ontzettend leuk om te doen.

Mijn medebloggers die de andere verhalen lazen, hebben vragen voor elkaar bedacht. Elk personage heeft een hele andere kijk op het verhaal, dus ik ben heel benieuwd naar de antwoorden die ik van Marjolijn, Esmee en Angelica kan krijgen.

Mijn vraag voor Marjolijn die De tranen van Saar las: Max vond Saar maar een vreemd meisje waar hij geen raad mee wist. Saar kijkt Max altijd wat afkeurend aan, waarom is dat? Doet Max iets verkeerd volgens Saar?

Mijn vraag voor Esmee, die Het vuur van Louise las: Louise heeft af en toe flinke gevoelens voor Max en hij weet nauwelijks wat hij van haar kan verwachten. Ziet Louise Max als vrienden, of wil ze meer?

Mijn vraag voor Angelica (die morgen haar recensie online gaat plaatsen), die De wereld van Wollebrandt heeft gelezen: Max vond Wollebrandt maar een vreemd kereltje. Ook al zijn ze kamergenootjes, ze praten nauwelijks met elkaar. Is er iets in het verleden van Wollebrandt gebeurd waardoor hij zo afzijdig is tegenover Max?

Ik zie de antwoorden van Marjolijn, Esmee en Angelica graag in de reacties, ik ben benieuwd!

Deze boeken hadden veel langer moeten zijn en zich moeten focussen op de problemen van de jongeren in het verhaal, want nu komt het totaal niet uit de verf. Het hele spirituele sfeertje van de kostschool had eruit gelaten moeten worden en de personages hadden veel meer persoonlijkheid moeten krijgen, maar misschien valt dit verhaal juist in de smaak bij kinderen rond de elf jaar. De Sterren van Morgen had potentie, maar wist mij helaas niet te overtuigen.