Recensie: Een bijna eindeloze afstand

Titel: Een bijna eindeloze afstand

Auteur: Tahereh Mafi

Vertaling: Merel Leene

Genre: Contemporary, Young Adult

Uitgeverij: Blossombooks

Bladzijdes: 271

Bindwijze: Hardcover

ISBN: 9789463491280

Prijs: 19,99

Link naar de pagina op Goodreads

Shirin is een puber in het jaar 2002, een jaar na de aanslag in New York. Shirin wordt vaak aangestaard omdat ze een hijab draagt en krijgt maar vaak genoeg racistische, gemene of beledigende opmerkingen naar haar geslingerd. Ze is het zat, helemaal omdat haar familie meerdere keren is verhuisd en het op elke school weer raak is. Shirin is daardoor erg gesloten geworden en richt zich op muziek en hip hop. Ocean James is een witte jongen die een totaal ander leven heeft dan Shirin, maar probeert haar toch meer te leren kennen. Kan Shirin wel de muur die ze om haar heen heeft gebouwd afbreken voor Ocean, of blijven ze twee mensen die in twee aparte werelden leven?

Tahereh Mafi is bekend van de Touching Juliëtte serie, maar ze heeft zich ook gewaagd aan de wat meer realistische verhalen. Tahereh Mafi is zelf islamitisch en heeft in tijden van 9/11 haar puberteit meegemaakt in de USA, waar ze veel negatieve ervaringen aan heeft overgehouden. Ze besloot om er een boek over te schrijven, een boek waar ik al snel erg geïnteresseerd in was. Zou Tahereh Mafi ook een ster zijn in het schrijven van contemporary verhalen?

In dit boek reis je terug de tijd in naar 2002. Smartphones waren er nog niet: je had genoeg aan een mobiel met beltegoed en een beperkt aantal sms’jes, en chatten ging met een soort MSN. Nu is dit een vrij normale tijd voor de gemiddelde Amerikaan, maar niet als je een islamitisch meisje bent dat een hijab draagt. Shirin wordt constant aangestaard en ze krijgt genoeg gemene opmerkingen, puur vanwege haar religie. Shirin is woedend en sluit zich van anderen af, en in dit verhaal merk je hoe pijnlijk het is om gediscrimineerd te worden en hoe weinig sympathie anderen voor je kunnen hebben, helemaal op de middelbare school.

Als witte man is het voor mij bijna onmogelijk om een volledig beeld te krijgen hoe het is om een islamitisch meisje in de USA te zijn in 2002, maar Tahereh Mafi schrijft met zo veel gevoel dat ik mij heel goed kon inleven in Shirin. Het is afschuwelijk om te zien wat voor rare opmerkingen ze af en toe te horen krijgt, en hoe weinig mensen begrip hebben voor een andere religie. Ik begreep haar frustraties, haar woede, en vooral haar pijn. Dit boek laat je realiseren hoe erg discriminatie kan zijn en dat je iemand vanwege een religie nooit moet afstempelen als iets negatiefs. Als buitenstaander kan je niet beoordelen hoe iemand zijn of haar geloof uit en hoe de omstandigheden van een persoon zijn. Het feit dat mensen gewoon negatief kijken naar een wit persoon die verliefd wordt op een persoon van kleur of iemand met een andere religie is absurd, helemaal omdat er geen commotie zou zijn als een koppel allebei dezelfde huidskleur of religie heeft. Het maakt je als lezer echt woest, omdat niemand zulk gedrag van anderen verdient. Dit boek opent als het ware je ogen, in de hoop dat er meer wordt nagedacht voordat er stereotypische opmerkingen worden gemaakt over iemand.

Tahereh Mafi weet een paar van haar herinneringen zo overtuigend en oprecht op papier te zetten. Haar schrijfstijl is zo zacht en passievol, de personages zijn zo aansprekend en het boek biedt je nieuwe perspectieven op het gebied van racisme. Een boek dat van mijn part verplicht leesvoer zou moeten zijn voor de middelbare school, want dit verhaal is er eentje die je bijblijft. Een intens gelukkig gevoel is de nieuwe contemporary van Tahereh Mafi, een boek dat ik nu sowieso wil lezen nu in Een bijna eindeloze afstand heb gelezen. Dit verhaal dat zich bijna twintig jaar geleden afspeelt weet vandaag de dag nog steeds maatschappelijk relevant te zijn, en is een prachtig, eerlijk en leerzaam verhaal over liefde, respect en acceptatie.

Beoordeling: 10/10