Recensie: Onyx (Lux #2)

Titel: Onyx (Lux #2)

Auteur: Jennifer L. Armentrout

Vertaling: Erica van Rijsewijk

Genre: Science Fiction, Fantasy, Romantiek, Young Adult

Uitgeverij: Zomer & Keuning

Bladzijdes: 485

Bindwijze: Paperback

ISBN: 9789401913720

Prijs: 15,00

Link naar de pagina op Goodreads

Katy heeft een band gekregen met Daemon, maar moet dit verborgen weten te houden. Door Daemons helende krachten merkt Katy dat ze niet meer dezelfde persoon is en ze komt in verschillende verwikkelingen terecht, helemaal als er een nieuwe jongen genaamd Blake op school verschijnt. 

De Lux-serie is niet mijn ding. Het is me aangeraden met de opmerking ”Dit ga je haten” en dat was zeker het geval. Obsidian vond ik drie keer niks en ik heb zelfs een podcast gemaakt waarin ik met Eline (All The Feels) onze frustraties uit over dit boek. Toch ging ik verder in deze serie, aangezien ik ondanks de frustraties het ook heerlijk vind om me zo te ergeren aan een boek. Hoe zou het tweede deel zijn?

Zoals ik al had verwacht was Onyx niet veel soeps. Waar te beginnen? Het verhaal was in de eerste helft afschuwelijk. Katy is ontzettend jaloers als ze Daemon ziet met een ander meisje, maar zelf vindt ze het prima om te daten met een andere jongen en hem te zoenen. Hypocriet much? Daarbij was Blake de Jakob-versie van Twilight, wat ook al de originaliteit van deze serie liet dalen. Halverwege het boek werd het verhaal wel wat beter. Er zat meer spanning in en de informatie die werd gegeven over de mutaties bij mensen was vrij interessant en het einde had wel veel actie, maar dit kwam vooral door de domme handelingen van de personages.

Ja, ik kon me weer kapot ergeren aan Katy. Ze zegt constant dat ze niks met Daemon te maken wil hebben, maar puntje bij paaltje smeekt ze om aandacht. Ze was zo tegenstrijdig en ook Daemon vertoonde constant alfamannetjesgedrag en is echt de meest creepy dude die constant in Katy’s nek hijgt TIJDENS BIOLOGIELESSEN. En hé, laten we het ook even hebben over de meest rare moeder ooit. Op een gegeven moment is de moeder van Katy razend als ze haar dochter betrapt wanneer ze met een jongen slaapt, terwijl ze zelf die avond een avondje had met haar nieuwe vriend. Echt, de logica van de personages was ver te zoeken. Ook waren sommige vertalingen zo gek (luister vooral de podcast over dit boek, het zit wel met spoilers) en bepaalde opmerkingen waren gewoon absurd.

Dit boek was een flinke cringy en zelfs op Instagram heb ik meerdere stories geplaatst waarin ik mijn frustraties uitte rondom dit boek, maar waarom ga ik dan verder met deze serie? Nou, dat haten is toch wel genieten. Ik vond het heerlijk om te merken hoe stom Katy en Daemon wel niet waren en daarom kijk ik ook echt uit naar de rest van de serie. Het boek leest snel weg (de tweede helft had ik binnen een dagje gelezen) en je hoeft niet te veel na te denken, want sommige plottwists zijn ontzettend voor de hand liggend. Mocht je in ieder geval een slechte versie van Twilight willen lezen, ben je met Lux bij het juiste adres.

Beoordeling: 4/10