Titel: Suicide Notes
Auteur: Michael Thomas Ford
Genre: Drama, Young Adult
Uitgeverij: Lemniscaat
Bladzijdes: 211
Bindwijze: Paperback
Prijs: 17,95
Cijfer: 7/10
Link naar de pagina op Goodreads
Nieuwjaarsdag. Jeff wordt wakker in een psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Hij heeft verband om zijn polsen, hij heeft namelijk zelfmoord proberen te plegen. Jeff vindt dat er niets aan de hand is en dat zegt hij ook tegen dokter Katzrupus, die hij Cat Poop noemt. Langzaam komt de dokter steeds meer te weten over de goede vriendin van Jeff, genaamd Allie, en hoe zij zijn leven heeft beïnvloedt, terwijl Jeff kennis maakt met andere patiënten op de afdeling.
Als eerste wil ik zeggen dat ik geen spoilers in deze recensie zet, maar dat ik daardoor misschien wat verwarrend kan overkomen. Sorry daarvoor! Het is namelijk heel moeilijk om wat te vertellen over dit boek zonder al te veel details te geven…
Naast het lezen van bijzondere boeken zoals die van John Green en Gayle Forman en het boek Eleanor & Park, wilde ik meer boeken lezen die een diepe indruk op me achter laten. Ik had al eerder wat gelezen over dit boek en het leek me best interessant. Een jongen in een psychiatrische afdeling die zelfmoord heeft gepleegd klinkt heel heftig en daarom leek me dit wel een indrukwekkend boek.
Nou, dat was het ook, hoewel ik een paar minpuntjes heb weten te vinden.
Suicide Notes is allesbehalve een luchtig boek, hoewel je er wel makkelijk doorheen komt. Het is een redelijk dun boek en de hoofdstukken zijn best kort, hooguit 6 à 7 bladzijdes. Toen ik eenmaal begonnen was, kon ik het ook bijna niet wegleggen en daardoor had ik het snel uit. Ik wilde graag weten hoe het zat met Jeff, en wilde ik ook veel meer weten over de andere patiënten in de kliniek.
Laten we beginnen bij Jeff. Ik vond Jeff een interessant personage, terwijl ik me totaal niet kon inleven in deze jongen. In het begin van het verhaal probeert hij iedereen dwars te zitten en houdt hij veel dingen voor je achter. Hij verklapt weinig over zijn goede vriendin Allie en wil er niet over praten. Halverwege het verhaal gebeurden er ook dingen die ik heel apart vond (dit heeft te maken met het personage Rankin). Aan het einde werd alles wel duidelijk en was het nog te begrijpen, hoewel ik wel tot de conclusie kwam dat ik me inderdaad niet goed kon inleven in Jeff. Desondanks hield hij mijn aandacht wel vast, want ik wilde steeds weten wat nou het verhaal achter zijn zelfmoordpoging was.
De andere patiënten op de afdeling zijn ook heel bijzonder. Elke patiënt heeft steeds een eigen reden waarom hij/zij in de kliniek zit. Ook dit krijg je niet meteen te weten, maar krijg je in de loop van het verhaal te horen. Vooral de personages Sadie en Martha (haar achtergrondverhaal is echt te zielig voor woorden…) ontroerden me enorm. Rankin daarentegen vond ik echt een vreselijk personage, hij wist echt het bloed onder mijn nagels vandaan te halen. Rankin doet bepaalde dingen die ik echt totaal niet snapte, want Jeff gaat er nog redelijk in mee ook! Achteraf heb je daar wel wat begrip voor als Jeffs achtergrond helemaal bekend wordt, maar ik vond het zeker niet prettig om te lezen.
Wat me nog het meeste raakte, waren de ouders van Jeff. Jeff moet uiteindelijk vertellen over de avond dat hij zelfmoord probeerde te plegen, en de reacties van zijn ouders vond ik echt pijnlijk. Ze houden zo veel van hun zoon en hij probeerde uit het leven te stappen. De gedachte dat iemand waarvan je houdt zichzelf iets aan wil doen, is echt een vreselijk gevoel, en daarom had ik veel medelijden met de ouders van Jeff. Dit heeft zeker een diepe indruk op me achter gelaten.
Suicide Notes vind ik een heftig maar indrukwekkend boek, hoewel ik me niet kon inleven in de hoofdpersoon. Het heeft wel redelijk aan mijn verwachtingen voldaan, jammer genoeg heb ik wel gemengde gevoelens voor dit boek. Als je houdt van een heftig verhaal (wat ik meer aanraad aan wat oudere lezers) met wat mysterie en een rollercoaster aan emoties, is dit boek zeker wat voor jou.
2 reacties
Klinkt eigenlijk wel heel interessant D: Ik had nog nooit van dit boek gehoord! Ik vind het altijd wel apart als een verhaal zich in een bepaalde kliniek afspeelt. Ik ga deze eens onthouden ^^
Lees anders Ik heb je nooit een rozentuin beloofd, van Hannah Green.
Semi autobiografisch, erg leerzaam, hoe iemand met schizofrenie zich voelt is altijd lastig te begrijpen, al geeft dit boek wel inzicht. En ook de tijd waarin het zich afspeelt is erg belangrijk en leerzaam. Ook zeker heftig, maar misschien vind je het beter dan het boek dat je hier recenseert. Ik vond het iig erg mooi.