Serierecensie: I Am Not Okay With This – Seizoen 1

I Am Not Okay With This is een serie waar ik een maand geleden een kleine preview van zag, wat me al erg geïnteresseerd wist te maken. De makers van Stranger Things en The End of the F***ing World kwamen bij elkaar om een serie te maken, en dit is het resultaat! Ook herkende ik Sophia Lillis, die ook meespeelde in It. Op de dag van de release besloot ik de serie van zeven afleveringen te bingewatchen, wat ik met gemak deed!

Bron: IMDb

Sophia is zeventien jaar en is nogal een grijze muis op de middelbare school. Haar vader is vorig jaar overleden en ze moet dealen met haar afstandelijke moeder, haar wisselende gevoelens en een kracht die in haar schuilt die zo sterk, maar o zo gevaarlijk is…

Deze serie is werkelijk waar een kindje van Stranger Things en The End of the F***ing World. Het is zo overduidelijk dat de makers van deze series de handen in elkaar hebben geslagen, want deze serie is de ideale combinatie. Sophia heeft bepaalde krachten die ze niet onder controle kan houden en die ze moet leren begrijpen, dit paranormale randje heeft heel wat weg van Stranger Things. Ook heeft de serie een ouderwets randje (ik weet het niet zeker, maar de setting leek wel die van de jaren 80), wat ook herkenbaar is. Daarnaast is Sophia nogal wreed en voelt ze zich niet begrepen, wat ook te zien is bij de personages van The End of the F***ing World. Ook de innerlijke monologen van Sophia deden me erg aan de serie denken, dus het vleugje mysterie en de rebelse pubers zorgen voor een herkenbare combinatie van twee serie waar ik erg van genoten heb.

Maar goed, hoewel deze combinatie op sommige vlakken erg werkt, vond ik de serie ook wat nadelen hebben. Zo zie je aan het begin van de serie Sophia wegrennen vol paniek. De beelden die te zien zijn, zijn erg voorspellend over het einde van het seizoen, waardoor bepaalde wendingen me niet wisten te verrassen (en deed me erg denken aan verhalen van Stephen King, een beetje iets te veel). Het verhaal voelt niet echt origineel aan en hoewel de serie eindigt met een cliffhanger, was het niet zo memorabel genoeg om hard te raken.

Bron: IMDb

Desondanks de voorspelbaarheid en het feit dat de makers eigenlijk weinig risico’s durven te nemen, vond ik het acteerwerk heel sterk. Sophia Lillis als Sydney speelt goed, je ziet duidelijk de worstelingen in haar hoofd. Ze is een mengeling van Eleven uit Stranger Things en Alyssa uit The End of the F***ing World. Ze laat ook goed zien hoe onbegrepen je je kan voelen als puber en paniekaanvallen worden goed belicht. Wyatt Oleff speelt Stanley ook heel realistisch, het is echt een sulletje met een goed hart. Het laat heel goed het puberleven zien als buitenbeentje, wat een sterk punt is aan deze serie.

Door de cliffhanger aan het einde van het seizoen ben ik nieuwsgierig naar het tweede seizoen, maar aan de andere kant is dit geen topper. De serie is voorspelbaar, heeft iets te veel herkenbare elementen van andere series of van films en de makers zijn erg voorzichtig wat betreft de verhaallijn. Ontzettend zonde, want de acteurs weten goed werk te leveren en het script is qua monologen erg prettig. Het tweede seizoen moet dus wat extra pit hebben, want anders is het een serie die je niet zal bijblijven.

2 reacties

  1. Ik ben ook heel benieuwd naar het tweede seizoen, je mening is ongeveer dezelfde als de mijne. Het deed me ook heeeel erg denken aan Carrie (van Stephen King) maar ook aan een kindje van Stranger Things en The End of the F*cking World. Trouwens, zowel Stanley als Sydney zitten in IT, Stanley speelt daar ook Stanley, haha.

    1. Oeh ja, nu je het zegt! Dit seizoen was vooral echt een pilot op de echte avonturen, hopelijk is seizoen 2 heel sterk!

Geef een antwoord

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.