Hoe 2019 uiteindelijk was

De laatste dag van het jaar. Vanavond sluiten we dit decennium af en begint 2020, weer een nieuw jaar vol nieuwe gebeurtenissen en ontwikkelingen die eraan gaan komen. Voor nu blik ik terug op het afgelopen jaar als geheel. Er is namelijk een hoop gebeurd en 2019 heeft een andere wending dan ik had verwacht.

Aan het begin van het jaar zat ik goed in mijn vel. Ik was helaas niet op exchange gegaan, maar ik maakte andere plannen en wist toch veel reisjes te maken. In het eerste half jaar deed ik nog wat extra vakken op de universiteit, had ik de meest fantastische vakantie in Tokyo met mijn fangirl (ik denk de mooiste week van mijn leven) en haalde ik mijn bachelor Economie & Bedrijfseconomie. Ik kon beginnen aan mijn master Accounting and Control, die ik nu met veel plezier ook doe. Ik had ook een fijne zomer, plande nog een leuk uitje naar Antwerpen met mijn fangirl en kon uitkijken naar mijn master en het afstuderen. Ook ging ik verhuizen naar een kamer die dichtbij het centrum zit, waar ik tot de dag van vandaag nog erg blij mee ben. Mijn eerste cijfers van mijn master waren ook erg hoog, dus dat was erg fijn om te horen. Ik bleef dagelijks bloggen, maakte leuke evenementen mee en begon aan het schrijven van mijn boek, een verhaal over een jongen met een fobie voor eten en die sondevoeding heeft (net zoals ik had toen ik klein was).

2019 was een jaar waar ik veel leuke dingen heb meegemaakt en mooie prestaties heb behaald, maar uiteindelijk was het jaar toch wat anders gelopen dan ik had verwacht. Ik heb namelijk een pijnsyndroom in mijn knieën en door de fysiotherapeut had ik gelukkig niet al te veel last van mijn knieën, maar sinds het begin van mijn master heb ik steeds meer pijn. De afgelopen week was het haast ondraaglijk en zit ik nu aan veel pijnstillers en heb ik vrijdag een CT-scan. De orthopedisch chirurg kan hopelijk wat aan de pijn doen, maar er is ook een kans dat hij niks kan doen.

Het leven met flinke pijn is erg vermoeiend. Hoewel mijn cijfers gelukkig erg goed zijn, had ik zo veel last met het concentreren op mijn studie en voelde ik mijn energie lager en lager worden. Ook kreeg ik richting het einde van het jaar meerdere keren minder leuk nieuws te horen en had ik het gevoel dat mensen me snel links konden laten liggen. En hoewel er mensen waren die ervoor zorgden dat ik me minder goed in mijn vel voelde, was (en ben) ik wel degene die steeds sombere gedachten kreeg. Ik had steeds minder zin om dingen te doen en was niet meer de vrolijke fanboy die ik altijd was. Ik was mezelf even kwijt en was constant bang voor de toekomst en vond mezelf totaal niet leuk meer. Uiteindelijk trok ik het haast niet meer, en vroeg ik hulp. De afgelopen maanden waren slopend, en nu probeer ik stapje voor stapje er bovenop te komen.

Ik lees voor de derde keer De appeltaart van hoop, een mooi boek over Oscar, een jongen die appeltaarten maakt voor mensen die het nodig hebben. Tijdens het lezen van het boek las ik deze quote, die erg passend is voor mijn huidige situatie. In het boek gaat Oscar met zijn vriendin Meg naar een man op de pier. Oscar wil de eenzame man helpen, en hij zegt het volgende als hij met de man spreekt:

‘Ik weet wat je misschien wel denkt, zo, hier in je eentje, maar die gedachten duren niet eeuwig,’ zei ik. ‘Je zult je niet altijd zo voelen. Dit gaat weer over. De zon zal weer opgaan en je zult je al je beweegredenen terugvinden, ook al denk je nu dat er geen redenen meer zijn.’

En toen ik dat las, voelde het alsof Oscar tegen mij sprak. Hoewel ik de afgelopen tijd in een grote dip zat en het even niet zag zitten, besef ik me ook dat er zo veel mooie, lieve en fijne mensen om me heen zijn die me helpen en steunen. Ik heb de meest liefdevolle familie die er altijd voor me is, ik heb een schat van een vriendin die voor me klaar staat als ik het nodig heb en ik heb vrienden die me vaak weten op te vrolijken. Ik hoef dit niet alleen te doen, want ik ben omringd met mensen die van me houden en laten zien dat het me lukt.

De afgelopen jaren probeerde ik vooral aan anderen te bewijzen dat ik er mag zijn. Ik werkte zo hard aan mijn studie, werd actiever bij mijn vriendengroep en werd een grote YA-boekenblogger die al jaren zijn liefde voor fandoms verspreidt. Er zijn nu zo veel mensen die trots op me zijn en al het vertrouwen in me hebben, nu moet ik alleen mezelf overtuigen dat ik veel meer ben dan ik denk.

In 2020 hoop ik te gaan afstuderen, een baan te vinden en samen te gaan wonen. Nu vind ik dat nog erg eng en ben ik er wat onzeker over, maar mijn familie, vriendin, vrienden en naasten laten elke keer weer zien dat ik hier bovenop kan komen en dat ik mezelf niet moet onderschatten. Het is nog maar de vraag of de pijn in mijn knieën weg gaat en de toekomst is niet zeker, maar ik ben niet alleen. 2019 eindigt wellicht niet zoals ik wilde, maar daardoor staat 2020 in het teken van vooruitgang, hoop en vele mooie dingen die ik met anderen mag meemaken.

Ik wens jou een fijne jaarwisseling en een gelukkig 2020.